Մի դեղնափորիկ շարժում է ծառի ճյուղը և դիրիժորի նման թևերը թափահարելով ասես վարում թռչունների երգչախումբը,
Ես ճիշտն ասած, երանի եմ տալիս Օնիկին, նա գոնե սիրտը իմ առաջ բացում է, իսկ ես, վառվում եմ առանց ծխի. ին՞չ անեմ. ին՞չ ասեմ երբ իմ սերը չունի որևէ կերպարանք։
Ուռիների ոտքերը առծաթափայլ ծովն էր լվանում, իսկ կատարները՝ լուսաբացի կապույտ, թափանցիկ մշուշը. դող կար ծառերի տերևներին, ցող՝ կանաչներին, արևի փնջեր՝ բլրի վրա։